Donor

Wanneer onze klinkers kleine donorvogels worden

vliegend naar al die kelen door een schrikbewind gesnoerd.

Donorklinkers, die zich tijdens lange vluchten

naar monddood gemaakten zoals Liu Xia en Raif Bawadi,

voeden eigenwijs met allerlei:

A’s met stadsadem van avondpleinen en met bedwarmte

van vlak na vrijen alsof nieuwe hoofden in de kussenslopen rijzen,

eindelijk zorgeloos elementair.

O’s met in hun buiken zuiveringsstations die oorlog schoonspoelen

tot rode-wijn-proeverijtjes, waar nog slechts wordt geblinddoekt

voor de objectiviteit.

E’s zich flets en frêle of juist snavelscherp

lavend aan het zeegedruis, in hun echo nog geritsel van wat egels,

één voor één een weg overgezet: gered met één enkele geste,

stel je voor.

U’s die eigenlijk ij’s op waterijstemperatuur zijn

die voor luchtig, voor ultiem gezomer een volledig zwijgseizoen eisen

betreffende de man met de zeis.

I’s zich volzuigend met tramgerinkel aller steden, aller lijnen.

Luister naar hoe ritgeluiden uit Belgrado, Shanghai, Lipetsk zich

met Brussels en Parijs’ getinkel in hen mixen.

Hoor het, Liu’s, Raifs, hoor hoe onze klinkers komen,

dwars door nachtkou, ochtendrood, geruis van duizenden

sequoia’s, Nasdaqheisa. Hoor ze cirkelen, stijgen, donorvogelvrij.