Naar Voyelles, Rimbaud
‘A noir, E blanc, I rouge, U vert, O bleu: voyelles,
Je dirai quelque jour vos naissances latentes’
Wanneer onze klinkers kleine donorvogels worden
vliegend naar al die kelen
door een schrikbewind gesnoerd.
Donorklinkers, die zich tijdens lange vluchten naar
monddoden zoals Liu Xia en Raif Bawadi,
voeden eigenwijs met allerlei:
A’s met stadsadem van avondpleinen en met bedwarmte
van vlak na vrijen alsof nieuwe hoofden in de kussenslopen
rijzen, eindelijk zorgeloos elementair.
O’s met in hun buiken zuiveringsstations die
oorlog schoonspoelen tot rode-wijn-
proeverijtjes, waar nog slechts wordt geblinddoekt
voor de objectiviteit.
E’s zich flets en frêle of juist snavelscherp
lavend aan het zeegedruis, soepel op de luchtstroom glijdend,
in hun echo nog
geritsel van wat egels, een voor een weg
overgezet: gered met één enkel manoeuvre, stel je voor.
U’s die eigenlijk ij’s op waterijstemperaturen zijn
die, voor luchtig, voor ultiem gezomer,
een volledig zwijgseizoen eisen betreffende de man met
zeis.
I’s zich volzuigend met tramgerinkel aller steden, aller lijnen.
Luister naar hoe ritgeluiden uit Belgrado, Shangai, Lipetsk zich
met Brussels en Parijs’ getinkel in hen mixen.
Hoor het, Liu’s, Raifs, hoor hoe onze klinkers komen,
dwars door nachtkou, ochtendrood, doorheen massakreten,
Nasdaqheisa, horizons gevuld met het geruis van honderden
sequoia’s. Hoor ze cirkelen, dalen, stijgen, donorvogelvrij.
