Dat 1940-45 ook een stofvlok bleek plots in de holte
achter een losse plint,
als had de oorlog zich al die tijd
een schandalig alles ontkennende
reservegedaante gesponnen – Vuil? Absoluut.
Maar gruwelijk? Nee, zie me hier broos, amper optilbaar
liggen.
En zij die de stofpluis na de bevrijding vond en
naar de tafel bracht
met het bijna bedwelmende besef
dat ook het uur voorafgaand aan zijn nekschot
– toen zijn thuiskomst nog in de lucht hing zoals minstens
het woord parachute, minstens –
daar als neergedwarreld stof
in dat kluwen moest zitten, maar zonder te kunnen achterhalen
waar, in welk deel precies. In die grijze pluk die al door
de geringste windstoot verdwijnen kon,
waardoor ze de stofvlok zonder aarzelen, haast automatisch,
in zijn geheel, nu die nog zeker vijf volledige jaren omvatte
met wat gootsteenwater,
met iets tussen een slok en een hap in
tot zich nam, gevolgd door een schok, een hik
die ze overonmogelijk maar toch voelde, vaststelde, wist
tot op zíj́n middenrif.
