Servies

De allerlaatste mensen eten in een eindeloze trofeeënkamer
zittend op ballons d’or van Van Basten, Nedvêd, enzovoort.

Ze snijden dwerggoudbrasems uit
zuurstofarme oceanen aan

op platina platen
als Supernatural, Never Mind, Abbey Road en slurpen
uit vergulde bekers van grand slams
een door hitte erg versuikerd sap met gekke oude namen

als Lafite, Meursault. Monden, kinnen veegt men ginder schoon
met vellen uit The Waves
gerukt of Un amour de Swann en soms ook wel met repels canvas uit

Las dos Fridas of uit Les Demoiselles D’Avignon.
Hun medio-millennium-moedeloosheid
muteert er tot extreem lome

grootheidswaan door steeds met tongen, lippen langs
zulk luisterrijk servies te gaan, dat ze ten slotte weigeren na gebruik

zelf van etensresten te ontdoen met schimmels, almaar giftigere
als resultaat. Uiteindelijk sterft de mensheid uit

door niets dan een gebrek aan een vrijwilliger
voor de vaat.