Misschien vergt het een acht miljard koppig
sneeuwmannenleger dat uitsterving voor ons voordoet,
één voor één voor ons in scène zet.
Misschien dat wij eerst elk een afgevaardigde van ijswater
moeten zien krimpen, kansloos bij het stijgen van het kwik
voordat ons willen en ons weten het vechten staken
om hetzelfde manke been. Met risico dan wel op nieuwe paria’s:
de mensen van wie de sneeuwgedaante al een dooiplas was
toen die van anderen nog een homp was: de kraakverse ‘elite’.
Zo zou het gruwelijk kunnen gaan ons kennende
sinds ‘45-‘40: ik zeg het wel eens omgekeerd alsof dan alles
terugtelt weer naar ooit heel vroeger en heel ver een soort
die zich nog kon verdenken van slechts schoonheid.
Het tomeloze heimwee daarnaar klinkt soms
in de bijna kinderlijke klanken van de rietganzen.
Men zegt dat het niet goed is ze te voeren, maar wanneer men
de sehnsucht naar de oeronschuld niet voedt, gaat men toch –
Ach, die vogels, zo grauw en eender
als aan een lopende band gemaakt door alle eerdere mensen
die ze, opdat ze zo weemoedig zouden gakken, opvullen
met almaar zeldzamere sneeuw.
Uit Tijgerbrood, Uitgeverij Van Oorschot
