Misschien vergt het een bijna acht miljard koppig
sneeuwmannenleger
dat uitsterving voor ons voordoet,
één voor één voor ons in scène zet.
Misschien dat wij eerst elk
een afgevaardigde van ijswater
moeten zien krimpen, kansloos bij het stijgen van het kwik
voordat ons willen en ons weten
het vechten staken om hetzelfde manke
been.
Met risico dan wel op nieuwe paria’s: de mensen
van wie de sneeuwgedaante reeds een dooiplas was
toen die van anderen nog een homp was: de kraakverse elite.
Zo zou het gruwelijk kunnen gaan ons kennende
sinds 45-40: ik zeg het wel eens omgekeerd
alsof dan alles terugtelt weer naar ooit heel ver, heel vroeger
een soort die zich nog kon verdenken van slechts
schoonheid. Het tomeloze heimwee daarnaar klinkt soms
in het bijna kinderlijke gakken
van de rietganzen. Men zegt dat het niet goed is ze te voeren,
maar wanneer men de sehnsucht naar de oeronschuld niet voedt,
gaat men toch –
Zijn we er nog? Hoor je ze nog, die vogels, grauw, zo eender
als aan een lopende band
gemaakt door alle eerdere mensen
die ze voor dat weemoedige gegak
opvullen met almaar zeldzamere
sneeuw.
