Home / Gedichten uit Vouwplannen, Lichtmeters en Tijgerbrood / Strik, uit de bundel Tijgerbrood
Strik
‘I lost my mother’s watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn’t hard to master.’
Elizabeth Bishop
Verliesgewenning: de eerste tien jaar heb je recht
op een koordje dat je wanten samenhoudt en dat is het dan.
Ten allerlaatste op je elfde ontkoppelt men je wollen handen
met zilveren schaar vermoedelijk
of samoeraizwaard zelfs. Ik herinner me er niets meer van,
maar het was vast een hele ceremonie, toch?
Daarna geschiedt het kwijtraken
gewoonlijk één voor één, met een steeds grotere achterblijver:
ten slotte jij of ik.
Wie heeft nu op tijd door dat het een valstrik is?
Dat het niet draait om het behoud
van het ooit onvermijdelijk ontbrekende maar altijd om
de verbinding zelf. Dat laatste wantenkoordje,
stop het, Jaakje, in je plastic tank. Leg het desnoods
in je beugeldoosje, Jacques. Bind het ene uiteinde,
meneer J. Devliet, rond uw pols, het andere omheen
de ijzig koude hare en blijf zitten tot het lijkt
alsof een draad van daglicht
het vervangt.
