Vitrine

Er staat een overleversrij in mij
met nummertjes als in een drukke slagerij.

Een grijsaard is er meestal bij die vrijwel continu
1 Korintiërs 13 brengt in gebarentaal
en telkens bij ‘zoals ik zelf gekend ben’ hapert.

Een juffertje is er heel vaak
dat maniakaal haar jasknopen vastnaait
als stroomde uit slechts één gaatje met weinig garen
de hele zondvloed.

En naast nog vele anderen
is er ook altijd een zonnebrilverkoper bij
die beweert: het wordt ooit oogverblindend als je uit elk duister
één oplichtend kattenoog
in je bewaart, onthoudt.

Zij schuiven om mij al hun volhardingswaar of -wijzen
aan te prijzen. Terwijl ik even alleen denken kan
aan jij en ik ooit in een oude beenhouwersvitrine.

Zullen vleestogen,
als ze straks misschien allemaal noodgedwongen leegstaan,

dienen om daarin het hele aanrakingsregister
te tonen? Van de kus naar de zuigbeet, van het aaien
naar het nijpen, het krabben naar het slaan. Zoals wij ook de planeet

in alle gradaties, van gracieus tot plunderend
betraden. Hoe anders zullen wij haar om vergeving vragen
dan als totaal overgeleverd
vitrinevlees