Kan iedereen die meent dat de figuren van Le déjeuner sur l’herbe
reeds de lunch genuttigd hebben – want ze zijn niet aan het eten –
alstublieft voortaan voor de absolute helderheid
Après le déjeuner sur l’herbe zeggen?
En zij, die geloven dat het om een pre-picknick gaat,
waarbij nog even wordt gewacht met het vullen van de magen
van de twee geklede heren en de naakte dame op de voorgrond
terwijl een andere zich baadt, willen zij nog slechts
over Avant le déjeuner sur l’herbe spreken?
Per slot van rekening zie je geen enkele kruimel op het hele doek
dat eerst heel ondubieus, ideaal Le Bain heette. En zeg nu niet
‘De waterfles is duidelijk leeg’. Die kunnen ze op voorhand
leeggedronken hebben in het bos.
Er kan makkelijk een volle broodmand staan onder de hoed.
En ook de blauwe sprei vooraan verfrommeld in het gras
is als après-bewijs niet doorslaggevend. Het suggereert
het hoogstens. Verbale vaagheid zoals de huidige titel
is in zekere zin levensbedreigend. Dat cumuleert en doet
uiteindelijk de drijfas breken van de taal. Dan kan je niets meer
denken over de anderen, maar zij wel nog over jou,
je om het minste en voor onbepaalde tijd
verlammend vastpinnend met ‘raar’, ‘aberrant’ of ‘Asperger’.
Terwijl je liefste nú eindelijk met een vergrootglas
met je naar Musée d’Orsay zou gaan.
Ruth Lasters
