Hoogtevrees
Papieren bekers, als je daaruit kan drinken.
Uit pulp afkomstig van een boom die zelf ooit water dronk,
dan stroomt toch slok na slok
de sublieme zekerheid in je dat alles opnieuw samenkomt:
het weten omgewoeld tot voelen, de vloed na alle eb door wrok,
het luikje voor het ruivende
zelfbedrog en de tochthond van het goed genoeg.
En ja, ook wij. Als ik ooit papieren bekers stapel
buiten op je vensterbank, dan weet je – tuurlijk, sufferd –
dat ik de jouwe ben en dat ik heel lang niet verdroeg
dat bomen het met slechts één procent dynamisch levend
weefsel doen. Zo kan ik het ook, dacht ik
voordat ik jou ontmoette. Maar dat dat ook betekent
dat eiken, beuken, berken het nooit eens zoals wij
honderd procent actief, tot in hun kernhout
niet kunnen en daarbij toch rechtop blijven.
Zo’n letterlijke volharding, van alleen meters
zonder desondanks of desalniettemin of toch.
Ik kreeg er in hun plaats terstond hoogtevrees van
onder mijn schors.
