Hoogtevrees, uit de bundel Tijgerbrood

Papieren bekers, als je daaruit kan drinken.

Uit pulp afkomstig van een boom die zelf ooit water dronk,

dan stroomt toch slok na slok

 

de sublieme zekerheid in je dat alles opnieuw samenkomt:

het weten omgewoeld tot voelen, de vloed na alle eb door wrok,

het luikje voor het ruivende

 

zelfbedrog en de tochthond van het goed genoeg.

En ja, ook wij. Als ik ooit papieren bekers stapel

buiten op je vensterbank, dan weet je – tuurlijk, sufferd –

 

dat ik de jouwe ben en dat ik heel lang niet verdroeg

dat bomen het met slechts één procent dynamisch levend

weefsel doen. Zo kan ik het ook, dacht ik

voordat ik jou ontmoette. Maar dat dat ook betekent

 

dat eiken, beuken, berken het nooit eens zoals wij

honderd procent actief, tot in hun kernhout

niet kunnen en daarbij toch rechtop blijven.

Zo’n letterlijke volharding, van alleen meters

 

zonder desondanks of desalniettemin of toch.

Ik kreeg er in hun plaats terstond hoogtevrees van

onder mijn schors.