De rotor: over kindervrijheid

Mensen met en zonder kinderen versterken elkaar juist

Zoals elk jaar bezoek ik de Sinksenfoor op een boogscheut van mijn woning. Vooral De Rotor trekt ditmaal mijn aandacht, die attractie waarbij mensen door de middelpuntvliedende kracht in een grote ton tegen een wand blijven kleven.
Misschien fascineert het me nu meer dan anders omdat ik veertig ben geworden en ik als kindervrije vrouw eindelijk de maatschappelijke rotor heb mogen verlaten. Ik word niet langer vastgezogen tegen een muur van vragen over mijn ‘gebrek’ aan kroost. Mijn omgeving en ikzelf hebben het lange centrifugeproces voltooid: de vrouw die ik ben en de moeder die ik dan toch niet geworden ben, zijn eindelijk van elkaar gescheiden. De eerste hoeft de tweede niet langer te verantwoorden en vice versa.

Tot zo’n jaar geleden werd ik wekelijks aangesproken over de kwestie, gaande van ‘Wanneer ga je er eens aan beginnen?’ langs ‘Heb je geen schrik om spijt te krijgen later?’ tot ‘Wanneer heb je dan de keuze gemaakt om er geen te hebben?’

Beste rotormachinisten, voor al mijn zusters die nog volop in de draaiton zitten, antwoord ik nog één keer op die laatste vraag. Het ‘draait’ niet om een keuze maar om een complex bewustwordingsproces. Je ziet langzaam in dat je op dat gebied minder mainstream in elkaar zit, ook al zie je heel graag kinderen.
Mijn maag keert zowat om als ik antinatalisten hoor beweren dat voortplanting egocentrisch en zelfs immoreel zou zijn. Dat is natuurlijk absolute nonsens. Het is net prachtig dat zoveel jonge stellen volop voor een gezin kiezen. En een onvervulde kinderwens hebben moet uitermate pijnlijk zijn.
Ik betreur het dat mensen met kinderen en kindervrijen nog al te vaak een robbertje vechten om wie nu het minst egoïstisch zou zijn. Ik geloof dat beide groepen in deze economisch en ecologisch erg uitdagende tijden juist voordelen hebben aan elkaar. De ene versterkt de andere. Het zou mooi zijn mocht dat besef meer algemeen verspreid worden.

Het recht op niet-voortplanting is in de praktijk nog lang niet overal een feit. De maatschappelijke conditionering viert nog steeds hoogtij. Populisten die in de lijn van de Nederlandse politicus Thierry Baudet (FvD) goochelen met demografische cijfers en angst voor ‘omvolking’ verspreiden, stigmatiseren kindervrijen bovenmatig. Maar er is hoop. Onlangs vernietigde het Grondwettelijk Hof eindelijk een deel van de transgenderwet zodat er ook een X op een identiteitskaart kan staan. Dit betekent niet alleen voor X’en een wolk van nieuwe mentale zuurstof, maar eveneens voor elke M en V die op welke manier ook buiten het voorgetreden voetspoor leeft.

De rotor op de Sinksenfoor is bijna gestopt met draaien. De deelnemers zakken langzaam opnieuw naar de vloer en proberen dan een voor een de paal te bereiken in het centrum van de ton. Samen worden ze weer middelpuntzoekend.